อย่างไรก็ตาม ยังมีระบบรถรางหลักหลายระบบที่ใช้งานอยู่ โดยหลายเมืองเริ่มสร้างระบบใหม่ตั้งแต่ช่วงปลายศตวรรษที่ 20 ระบบรถรางส่วนใหญ่เป็นของเทศบาล โดยไม่อนุญาตให้มีการแข่งขันรถโดยสารส่วนตัว ในช่วงปี 1980 บางเมืองในสหรัฐอเมริกาเริ่มใช้ระบบขนส่งมวลชนแบบรางเบา รางสำหรับระบบรถเข็นไฟฟ้า สมัยใหม่นี้ มีต้นทุนในการสร้างน้อยกว่าระบบรถไฟฟ้ามหานครหรือใต้ดิน ระบบรางเบาถูกสร้างขึ้นในเมืองต่างๆ ของอเมริกา เช่นซานดิเอโก ซาคราเมนโต และซานโฮเซ แคลิฟอร์เนีย พอร์ตแลนด์ , ออริกอน; และบัฟฟาโลนิวยอร์ก ในช่วงต้นศตวรรษที่ 21 การจราจรติดขัดเพิ่มขึ้นและจำเป็นต้องฟื้นฟูพื้นที่ใจกลางเมืองนำไปสู่ความสนใจที่เพิ่มขึ้นในรถราง โดยมีการสร้างระบบใหม่ในบางเมืองของอเมริกา เช่นฮูสตันเท็กซัส ; แทมปา ฟลอริดา; และกรุงวอชิงตัน ดี.ซี ทางยกระดับ ทา รถไฟใต้ดิน ซึ่งโดยปกติจะใช้ไฟฟ้า ยกสูงเหนือระดับพื้นดินหรือถนน โดยปกติจะอยู่บนขาหยั่ง สำหรับการขนส่งในท้องถิ่นในเขตเมือง ในช่วงกลางศตวรรษที่ 19 เห็นได้ชัดว่ายานพาหนะพื้นผิวไม่เพียงพอที่จะรองรับการจราจรในเมืองใหญ่ การยกระดับครั้งแรกประสบความสำเร็จในนิวยอร์กซิตี้ในปี พ.ศ. 2414 โดยใช้พลังไอน้ำ เนื่องจากพลังงานไอน้ำมีข้อเสียมากมาย สายไฟจึงถูกผลิตไฟฟ้าในภายหลัง ในปี พ.ศ. 2438 ชิคาโกได้รับสายไฟฟ้าเส้นแรก เครือข่ายทางยกระดับที่กว้างขวางที่สร้างขึ้นในนิวยอร์กซิตี้เปิดให้บริการมาหลายปี แต่ถูกกำจัดอย่างเป็นระบบเนื่องจากความสวยงามข้อบกพร่องและเนื่องจากมีส่วนทำให้การจราจรติดขัด ชิคาโกได้พัฒนาระบบยกระดับอย่างกว้างขวาง หลายเมืองในยุโรป เช่น เบอร์ลิน สตอกโฮล์ม มาดริด และเมืองอื่นๆ มีทางยกระดับอย่างน้อยหนึ่งสาย